داکتر نایف الهجرف، سرمنشی وقت شورای همکاری کشورهای عرب حوزه خلیج
خاورمیانه از گذشته‌های دور کانون ابتکارات فوق‌العاده و در عین حال منطقوی درگیر جنگهای گسترده و مستمر بوده است. می‌خواهم به موضوع ابتکار فوق‌العاده‌ای که بیش از 42 سال قبل معرفی و اجرا شد، بپردازم؛ هدف من همان تشکیل شورای همکاری کشورهای عرب حاشیه خلیج، به اختصار GCC، است.
در 25 می 1981، شورای همکاری خلیج با عضویت شش کشور -امارات متحده عربی، پادشاهی بحرین، پادشاهی عربستان سعودی، مملکت عمان، مملکت قطر، و مملکت کویت- شکل گرفت. این کشورها چارچوبی مشترک برای حفظ امنیت و ثبات دوجانبه و تقویت روابط دوستانه بین کشورهای عضو و مردم آنها ایجاد نمودند.
در 42 سال گذشته، شورای همکاری خلیج توانایی فوق‌العاده خود در عرصه مقابله با چالش‌ها و تهدیدات، و نیز حفظ نقش ثبات‌آفرین در منطقه و دنیا، را به نمایش گذاشته است. این نقش از زمان انقلاب اسلامی ایران تا تهاجم عراق به کویت، و از جنگ افغانستان تا به‌اصطلاح «بهار عربی»، برقرار بوده است. با وجود این چالش‌ها و چالش‌های دیگر، شورای همکاری خلیج انعطاف و نقش سازنده خود را در جامعه بین‌الملل حفظ نموده و برای گسترش همکاری و پیشبرد صلح، گفتمان و آبادانی کوشش نموده است.
در این دهه‌ها، شورای همکاری خلیج نقش چشمگیری در اقتصاد جهانی داشته و ضمن حفظ پایداری جریان انرژی، بازار انرژی جهانی را نیز از ثبات مستفید ساخته است.
آژانس خبری فرانسه/تصاویر گتی
درباره دوسیه هسته‌ای ایران، معروف به «پروگرام جامع اقدام مشترک» (برجام) (2015)، مطالبه شورای همکاری خلیج این بود که معماری جدید امنیت منطقوی باید مبتنی بر منافع همه کشورها باشد تا امکان رسیدن به ثبات منطقوی فراهم گردد.
مهار نمودن رفتار ایران در عرصه بی‌ثبات ساختن منطقه -پروگرام هسته‌ای ایران، موشک‌های بالستیک و حمایت ایران از حوثی‌ها و دیگر شبه‌نظامیان منطقوی- از اهمیت چشمگیری برخوردار است. مذاکرات وین نباید محدود به «برجام» شود، بلکه باید همه مسائل پیش‌گفته را تحت پوشش قرار دهد.
در این راستا، می‌خواهم به بخشی از سخنان اورسلاو فون در لین، رئیس کمیسیون اروپا، در سخنرانی اصلی نشست امنیتی «گفتمان منامه» 2022 اشاره کنم:
«تعدادی از کشورهای حاشیه خلیج از سال‌ها قبل هشدار داده بودند که ایران به گروپ‌‌های سرکش در سراسر دنیا طیاره بی‌سرنشین ارسال می‌کند. فهمیدن این نکته ساده برای ما بسیار وقت‌گیر بود: در‌حالی‌که ما برای جلوگیری از رسیدن ایران به سلاح‌های هسته‌ای کوشش می‌کنیم، باید بر انواع دیگری از سلاح‌های قابل گسترش، مانند طیاره بی‌سرنشین و موشک بالستیک، نیز تمرکز کنیم. این خطر امنیتی نه تنها خاورمیانه، بلکه همه ما را تهدید می‌کند.»
در قسمت ابتکارات فوق‌العاده، شورای همکاری خلیج همواره بخشی از راهکار بوده است. عرصه‌ای مانند «گفتمان منامه» همان چیزی است که دنیا به آن ضرورت دارد. ما باید به تبادل راهکارها و اندیشه‌ها بپردازیم. شناسایی چالش‌های مشترک و رسیدن به درک بهتر از آنها، ضروری است. ما باید به اقدامات گروپی پایبند بمانیم. ما باید به تعهدات اخلاقی و اجتماعی در قبال نسل‌های بعدی عمل کنیم. لذا درنگ جایز نیست؛ فعلاً بهترین زمان است.
نظرات بسته شده است.