گروه هاماورای منطقه افغان‌ها به پرواز در می‌آیند بوسیله Unipath به روز رسانی شده در ژانویه 17, 2020 به اشتراک گذاری تولی سرپرکمشر جردن ترنت از اردوی ایالات متحده در درگیری میان قوای دفاعی و امنیتی ملی افغانستان (ANDSF) با طالبان و داعش-خراسان (ISIS-K)، قدرت مبارزه هوایی می تواند وضعیت زمینی را به طور تعیین‌کننده‌ای تغییر دهد. محیط امنیتی پویای افغانستان نیازمند قوای امنیتی قدرتمندی است که بتواند از تصاحب نواحی زمینی ذریعه دشمن و تهدید ثبات کشور جلوگیری کند. در این راستا، قوای دفاعی و امنیتی ملی افغانستان باید بدون وابستگی به کمک‌های خارجی با تخنیک‌های جنگی مدرن همگام شود. ویلیام ناکس، افسرگارد ملی اردوی ایالات متحده و مشاور اول هوانوردی در قول ارودوی 201 سیلاب از اردوی ملی افغانستان به تعلیم، مشوره و یاری همتاهای افغان خود در درخواست و اجرای حملات هوایی با تجهیزات افغانی پرداخته است. دو مورد از قدرتمندترین داشته‌های اردوی نظامی افغانستان عبارت اند از هلیکوپتر جنگی MD530 و طیاره‌ی حمله سبک با بال‌های ثابت به نام A-29 Super Tucano که فراهم کننده برتری هوایی قدرتمندی علیه طالبان، شاخه خراسان گروپ داعش و دیگر گروپ‌های افراطی در حال مبارزه در جنگ‌های زمینی در افغانستان می‌باشند. ناکس در اپریل سال 2019 اظهار داشت: “قوای هوایی افغانستان هم اکنون در حال رشد بوده و ظرفیت‌ها واقعا در حال تکامل هستند؛ یکی از چیزهایی که در مشوره هوانوردی به آن تاکید دارم حداکثر کوشش برای عقب نشینی از حرکت انفعالی در فراهم نمودن عاجل دارایی‌های ائتلافی است. به اندازه کافی صبور هستم و علاقه دارم تا از آن ها سوال کنم کدام چیز‌ها را می‌توانند در مرحله اول ارائه دهند.” ضمن دیگر نقش های A-29 بشمول پرواز‌های کشفی، همراهی و نمایش قدرت، می توان از آن برای حملات عمدی و حمایت نزدیک هوایی از عساکر زمینی استفاده نمود که می‌توانند از این طریق در مبارزه شرایط را به سود خود تغییر دهند. قوای زمینی افغان از قدیم A-29 را به حیث یک بستر حملات عمدی تلقی می‌کردند، در حالی که MD530 نقش حمایت نزدیک هوایی را به خوبی ایفا می کرد؛ و هر دو بستر هوایی می توانند دیگر نقش ها از جمله همراهی کاروان‌ها و اسکورت هوایی را نیز ایفا کنند. با این حال استفاده از این ظرفیت‌ها نیازمند هماهنگی پیچیده جهت تضمین امنیت، دقت و اثرگذاری آن ها می باشد. ناکس گفت: ” کار با همتایانم را با گفتن این که نمی دانم چی وقت کشور را ترک می کنیم، آغاز نمودم. شاید در دو هفته، دو ماه یا دو سال. نمی توانم آن را به شما بگویم. صرف می توانم بگویم بالاخره کشور را ترک خواهیم کرد و وابستگی به ما برای حمایت هوایی نمی‌تواند تنها راه حل موجود باشد؛ پس بیایید با هم کار کنیم تا به راه حلی مختص افغانستان دست یافته که بدون حمایت ما بتواند نقش خود را ایفا کند. این راه حلِ مختص افغانستان هزار برابر بهتر از راه‌حل امریکایی خواهد بود.” به اشتراک گذاری
نظرات بسته شده است.