فيچرها ازبکستان با تهدیدات غیرمتقارن مواجه است بوسیله Unipath در اکتبر 21, 2020 به اشتراک گذاری Facebook Twitter قوای مسلح این کشور دکترین نظامی خود را تجدید می‌کند تا به جنگ ترکیبی رسیدگی کند دگروال علیمجون ساماتوف، رئیس استخبارات نظامی، سردرستیز قوای مسلح ازبکستان دگرمن امید احمدوف، نماینده ملی ارشد ازبکستان در قوماندانی مرکزی ایالات متحده کارشناسان امنیت منطقه‌ای و جهانی اظهار داشتند که عملیات ترکیبی پایه و اساس رقابت‌های ژئوپلیتیک مدرن را تشکیل می دهد. جنگ ترکیبی یک استراتژی است که می‌خواهد بدون مقابله مستقیم جنگ‌های سنتی و متعارف، ملتی را تضعیف کند. برای نیل به این هدف، از چندین ابزار استفاده میشود. این شامل جزو تام‌های منظم نظامی و قوای نامنظم می‌گردد. فعالیتهایی نیز در چارچوب مفهوم و برنامه ریزی عملیاتی یکپارچه انجام شده است که نه تنها مختل کردن دولت، سیاست، اوضاع مالی، اقتصاد و فرهنگ یک کشور بلکه همچنین فرسایش امنیت نظامی آن است. ظهور این ابزارها تفاوت اصلی جنگ مخلوط با نوع سنتی جنگ را تشکیل می‌دهد. از آنجا که جنگ غالباً به عنوان تداوم سیاست توسط دیگر ابزارهای مبتنی بر قوت تعریف می شود، خود سیاست را می توان به عنوان ابزار اصلی جنگ مخلوط تلقی کرد. جنگ ترکیبی یک تلاش همه جانبه است که در برابر هر منطقه حیاتی در قلب عملکرد کشور هدف قرار دارد. هدف آن محروم كردن ملت مورد هدف از حاكمیت اش بدون تصرف آشكار قلمرو است. سه هدف اصلی برای تضمین پیروزی در یک جنگ وجود دارد: نابودی قوای دشمن، از بین بردن ظرفیت اقتصادی آن و تسخیر دولت آن و جایگزینی آن با حامیان وفادار. این فرمول پیروزی برای هر جنگی در گذشته، حال یا آینده قابل استفاده است. اما از نظر جنگ ترکیبی، دو هدف آخر است که از اهمیت بالایی برخوردارند. عملیات ترکیبی را می‌توان به عنوان مجموعه ای از رویدادها و اقدامات تعریف کرد – با هماهنگی از نظر اهداف – با هدف اعمال نفوذ بر یک ملت بدون استفاده مستقیم از قوای منظم. مهمترین مزیت ارائه شده توسط عملیات ترکیبی، توانایی کشور متجاوز در انکار دخالت خود در هرگونه رویداد در حال وقوع و رسیدن به هدف خود با تهدید کمی انتقام جویی نظامی یا محکومیت بین المللی است. علاوه بر این ، اکثر اشکال و رویکردهای جنگ مخلوط مستقیماً قوانین بین المللی را نقض نمی‌کنند: • عملیات‌های اطلاعات: علیه نهادهای اداری دولتی و واحدهای قوماندانی و کنترول دشمن برای گمراهی و سرگیچی آنها، ایجاد اختلال در تبادل اطلاعات و تشویق تصمیم گیری به نفع طرف انجام عملیات، انجام میشود. • عملیاتی‌های روانشناسانه: علیه روحیه جمعیت دشمن و نیروهای مسلح آن برای گسترش بی اعتمادی و تحریک اقدامات مخرب انجام میشود. • حملات سایبری: انجام شده علیه زیربناهای مهم ملی و تجاری به هدف اخلال و دسترسی غیرقانونی به معلومات حساس. • نفوذ اقتصادی: تجسم شده از طریق اشکال مختلف تحریم اقتصادی، قطع سرمایه گذاری، اختلال در تأمین انرژی و تبادل اجناس در این کشورها که مانع اهداف دنبال شده توسط عملیات مخلوط می‌شوند. • حمایت از تظاهرات‌های ناشی از گلایه اجتماعی: از طریق اقدامات اعتراض آمیز نیروهای مخالف ، اقدامات مخرب تأثیر گذارانی که به عنوان جاسوس در آژانس‌های دولت محلی عمل می‌کنند و از جنبش‌های خودمختاری منطقه ای حمایت می‌کنند. • حملات مسلحانه جایگزین و فعالیت‌های سبوتاژ: توسط جدایی طلبان و تروریست‌ها و همچنین توسط جزوتام‌های نظامی خاص و لباس‌های بدون مارک انجام میشود. کلیه اشکال و رویکردهای ذکر شده در مورد جنگ ترکیبی به عنوان مخرب ترین روش در برابر نقاط ضعف کشور هدف قرار می‌گیرد. این نقاط ضعف شامل تاریخ، قانون، عوامل ژئواستراتژیک، تکنولوژی، امنیت زیرساختی حیاتی، میزان قطبش اجتماعی و خصوصیات قومی و مذهبی است. ما همچنین باید موقعیت ژئوپلیتیکی یک ملت، موقعیت آن در بلوک‌های نظامی و سیاسی و نزدیکی آن با مناطق درگیری را به خاطر داشته باشیم. در سال 2018، جمهوری ازبکستان با در نظر گرفتن حقایق فوق الذکر و همچنین ماهیت دوستی و صلح در سیاست خارجی این کشور، یک دکترین دفاعی را اتخاذ کرد که امنیت ملی را در برابر تهدیدات مختلف از جمله تنوع ترکیبی فراهم می‌کند. از جمله خصوصیات اصلی درگیری‌های نظامی مدرن، همانطور که در دکترین بیان شده است، عبارتند از: • تأثیر اولیه اطلاعات-روانشناختی با هدف ایجاد انگیزه سیاسی و افکار عمومی بین المللی برای ضرورت استفاده از قوای نظامی برای حل و فصل اختلاف. • اشتغال نیرومند (در کنار قوای نظامی متعارف) از ابزارهای غیرمستقیم بی شماری (سیاسی، اقتصادی، اطلاع رسانی- روانشناختی و …). • درگیری فعال قوای عملیات خاص، تشکلهای مسلح غیرقانونی، شرکتهای نظامی خصوصی و دیگر مزدورانی که از خرابکاری و جنگ افزارهای تروریستی استفاده می‌کنند. • احتمال زیاد تحول سریع یک شکل درگیری نظامی به شکل دیگر. ازبکستان به طور کلی و قوای مسلح آن بطور خاص، تحت هدایت سرقومانده قوای مسلح رئیس جمهور شوكات میرزایف، اقدامات متعددی را با هدف خنثی كردن تهدیدات احتمالی و بومی سازی متعاقب آن نقاط ضعف ترکیبی (واقعی و فرضی) انجام داده اند. قوای مسلح ازبکستان توانسته: • قابلیت‌های تحلیلی در واحدهای اطلاعاتی و عملیاتی سازمانهای امنیتی افزایش دهد، که می‌تواند تهدیدات و چالشهای گوناگونی را در اولین سطح برای انجام اقدامات پیشگیرانه تشخیص دهد. • ارتقاء آموزش و استفاده مؤثر از واحدهای ضدتروریست و ضد سبوتاژ. • توانایی‌های نظامی و صنعتی را برای دستیابی به خودکفایی انکشاف داده است. • تحقیقات نظامی را انجام داده و از محصولات و فن آوری های مؤثر فن تکنولوژی برای محافظت از سیستم‌های قومانده و کنترول و سیستم‌های اطلاعاتی استفاده کرده است. • امنیت اموال حیاتی دولت، مراکز ارتباطی، تأسیسات زیربنایی و سایر اهداف بالقوه را در برابر اقدامات ترور و خرابکاری تقویت کرده است. • تقویت مصونیت اطلاعاتی – روانشناختی همه سربازان و کاهش خطر اینکه تبلیغات باعث ایجاد ایده‌های مخرب در بین نظامیان شود. • در جهت ارتقاء تصویر اردوی ملی در بین جمعیت ازبکستان، به خصوص جوانان، تلاش کرد و یک برنامه درسی از آموزش نظامی-وطندوستی برای جوانان در تمام مراحل آموزش ایجاد کرد. ازبکستان برپایه دموکراتیک حاکمیت ملی کار می کند و اقدامات سیاسی داخلی را با هدف بهبود سیستم رفاه خود، ارائه پشتیبانی از جوانان، تقویت تعهدات بین المللی و تحمل مذهبی و تقویت سازمانهای جامعه مدنی و رسانه‌های جمعی انجام می دهد. ما به تدریج اقداماتی را برای انکشاف و آزاد سازی اقتصاد و متنوع سازی صنعت و زراعت انجام داده ایم. هدف از این کار تقویت ثبات اقتصاد کلان و حفظ نرخ بالای رشد اقتصادی است. با توجه به اینکه سیاست خارجی مثل سیاست داخلی در دفاع از یک کشور در برابر تهدیدات ترکیبی نقش مهمی ایفا می کند، ازبکستان سیاست خارجی باز، سودمند، سازنده و عمل گرایانه را در پیش گرفته است. سنگ بنای سیاست خارجی ما پایبندی ما به عدم مشارکت در هر بلوک نظامی-سیاسی، ممنوعیت استقرارپایگاه ها و واحدهای نظامی خارجی در خاک ملی، تحمل استفاده از نیروهای مسلح در عملیات پشتیبانی از صلح در خارج از کشور و حل مسالمت آمیز اختلافات و درگیری‌ها است. ازبکستان با حفظ وضعیت غیر وابسته خود، برای گفتگو باز است و می خواهد با نام صلح همکاری خود را با همه شرکای خود گسترش دهد. اولویت اصلی سیاست خارجه ما آسیای مرکزی است. سیاست ما در منطقه با هدف برقراری صلح و ثبات، تقویت روابط دوستی و اعتماد مبتنی بر اعتماد با همسایگان و کمک به حل و فصل موضوعات کلیدی امنیتی منطقه ای مانند درگیری در افغانستان است. در پایان، من می خواهم صمیمانه اعتقاد خود را ابراز کنم که همکاری همه جانبه و متقابل سودمند سازمانهای اطلاعاتی نظامی، امنیت ملتهای ما را در برابر تهدیدها و چالشهای مدرن، از جمله مسائل از جنس مخلوط، بطور چشمگیری تقویت خواهد کرد. Facebook Twitter به اشتراک گذاری
نظرات بسته شده است.