داکتر حسین علوی
رئیس و موسس مرکز امور ستراتیژیک و مطالعات آینده عقاد
ظاهراً «همکاری» در شرق میانه و شمال آفریقا مفهوم تازه ای است ولی یکی از راههای اصلی تضمین آمادگی جنگی، به خصوص در پالیسی های نظامی کشورهای غربی است. این قاعده شامل ایالات متحده که تجربهای بی نظیر دارد نیز میشود.
زمینه تاریخی
در ابتدا به موفقیت کلان جنگ خلیج در 1991 اشاره میکنم. این لحظه همکاری بین‌المللی فراگیر بعد از تهاجم عراق به کویت بود که در جریان آن ایالات متحده و ائتلاف بین‌المللی مفکوره احیای سرزمین کویت را برای تضعیف توان صدام حسین و جلوگیری از بروز جنگ در غرب آسیا مطرح کردند.
پس از 19 مارچ 2003، ائتلاف بین‌المللی راه دیگری را انتخاب کرد و سعی در محدود کردن تواناییهای رژیم سیاسی سابق و شکست دادن حزب بعث کرد. ایالات متحده و ائتلاف بین‌المللی با ایجاد رژیمی جدید از نخبگان سیاسی عراق برای ایجاد الگویی نو از حکومت در شرق میانه و شمال آفریقا حمایت کردند ولی تروریزم و منازعه سیاسی داخلی -از عواقب طبیعی تغییر- مانع از پیدایش موثر این حکومت شد.
به این ترتیب اقتدار عراق در برابر معضلات داخلی ناشی از شورش، قوای تروریست و فرهنگ نفرت تضعیف شد. تا امروز، عراق از عواقب 9 آپریل 2003 -روزی که بغداد به دست قوای ائتلاف افتاد- زخم خورده است.
حکومت سعی کرد تا بر تروریزم و کشمکشهای اجتماعی قبیلوی-فرقوی حامیان رژیم سابق که در صدد تضعیف دولت عراق بودند، مسلط شود.
